Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου αποφασίζει να συμμετέχει στην πανελλαδική σύσκεψη που καλεί το ΠΑΜΕ στις 18-19 Ιουνίου στο κλειστό γήπεδο “Αριστείδης Παπαμιχαήλ” στη Δραπετσώνα με σκοπό τη συζήτηση για την ανασύνταξη, τον προσανατολισμό και την προοπτική του κινήματος.
Η πρωτοβουλία αυτή θεωρούμε ότι αφουγκράζεται τις αγωνίες μας για την ενδυνάμωση της οργάνωσης των εργαζόμενων στα συνδικάτα και την αναζωογόνηση των συνδικάτων με νέες δυνάμεις, με μεγαλύτερη ορμή και αποφασιστικότητα για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και να διευρύνουμε τις κατακτήσεις των εργαζόμενων.
Στην οργάνωση η δύναμη
στον αγώνα η ελπίδα
όπλο μας η αλληλεγγύη!
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ του ΠΑΜΕ
18 – 19 Ιούνη στον ΠΕΙΡΑΙΑ, στο Κλειστό Γήπεδο "Αριστείδης Παπαμιχαήλ" Δραπετσώνα
Απευθύνουμε κάλεσμα συμμετοχής:
Στα Συνδικάτα και σε κάθε Συνδικαλιστή, που συναντηθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια σε μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και των μορφωτικών αναγκών των μαθητών μας, που κρατήσαμε τα σχολεία όρθια μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας.
Σε όσους αρνούνται να υποταχθούν στο μέλλον της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Σε όσους αγωνιούν και προβληματίζονται για το μέλλον του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, δεν συμβιβάζονται με τη γραμμή της υποταγής, του συμβιβασμού, του ψευδεπίγραφου "κοινωνικού διαλόγου" και της συνδιαλλαγής για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, ώστε να μη θίγεται η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Τώρα είναι η ώρα οι εργαζόμενοι να περάσουν στην αντεπίθεση
Τα δυο χρόνια της πανδημίας φανέρωσαν ακόμα περισσότερο τους πραγματικούς ήρωες, αυτούς που πραγματικά κινούν τα νήματα τη ζωής, του αγώνα και της εξέλιξης.
Η πανδημία ήρθε να ξεγυμνώσει όσους επιχειρούν να φέρουν στα μέτρα τους τις εξελίξεις που φέρνει η ανάπτυξη των τεχνολογιών και των επιστημονικών επιτευγμάτων. Όσων επιδιώκουν να επαναφέρουν ιδεολογήματα γύρω από το τέλος της εργατικής τάξης ιδιαίτερα στους παραγωγικούς κλάδους. Όσων επιδιώκουν να πείσουν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να θυσιάζουν την υγεία και τη ζωή τους, τη δουλειά και τα δικαιώματά τους, τις συνδικαλιστικές και ατομικές τους ελευθερίες για να μη θιγεί η ανάπτυξη της επιχειρηματικής δράσης και των κερδών τους.
Ενάντια στις σάπιες αξίες της καπιταλιστικής εργοδοσίας και του κράτους τους, στην εκμετάλλευση και την καταστολή, συνέχισε να δίνει πρωτοπόρα τη μάχη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που πρόβαλαν με συνέπεια και αγωνιστικότητα τα αιτήματα των εργαζομένων. Δεν πειθάρχησαν στα καλέσματα υποταγής, δεν είπαν "θα λογαριαστούμε μετά", αλλά πρωταγωνίστησαν στην οργάνωση και στη μαχητική αντίσταση των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2020 και η συγκέντρωση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 2020, το παλλαϊκό ποτάμι καταδίκης της Χρυσής Αυγής έξω από το Εφετείο της Αθήνας στις 7 Οκτώβρη, απέδειξαν τις απεριόριστες δυνατότητες και τη δύναμη των εργαζομένων που είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα τους. Ανέδειξαν τον αποφασιστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο του ΠΑΜΕ στην οργάνωση και στην ενότητα της πάλης των εργαζομένων, στον ανειρήνευτο ταξικό αγώνα ενάντια στη φτώχεια, στη δυστυχία, στην καταστολή, στην εκμετάλλευση.
Κίνημα ανατροπής και αντεπίθεσης για δουλειά και ζωή με δικαιώματα
Σήμερα καλούμαστε εκ νέου να πληρώσουμε με νέες θυσίες τις συνέπειες του πολέμου. Είμαστε όμως πιο έμπειροι! Πρέπει να βρεθούμε πιο προετοιμασμένοι στη νέα επίθεση που εξελίσσεται για να μην πληρώσουμε με νέες περιπέτειες τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για να μπουν σε πρώτο πλάνο οι δικές μας ανάγκες.
Οι νομοθετημένοι - καθηλωμένοι μισθοί με τις πρωθυπουργικές αυξήσεις, που δεν φτάνουν ούτε στο μισό της ραγδαίας ανόδου του πληθωρισμού, την ίδια στιγμή που πληρώνουμε δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς που δεν σχετίζονται με τις αμυντικές ανάγκες της χώρας μας, φέρνουν σε αδιέξοδο χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες.
Είναι ανάγκη να δυναμώσει ο διεκδικητικός αγώνας για:
- Αυξήσεις στους μισθούς, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και του ΜΚ που μας «έκλεψε» η προηγούμενη κυβέρνηση.
- Κατάργηση των διατάξεων των ν. Κατρούγκαλου – Βρούτση που επιβάλλουν εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα.
- Κατάργηση όλων των φόρων στο ρεύμα και στο φυσικό αέριο, στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
- Γενναία μείωση τιμών και πλαφόν στα βασικά είδη, στην ενέργεια, στα καύσιμα.
- Διαγραφή χρεών, κανένα εργατικό - λαϊκό σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και τρόφιμα.
- Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Καμία απόλυση αναπληρωτή. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών που εργάζονται τα τελευταία χρόνια στα σχολεία. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας αλλά και του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου του Γαβρόγλου. Εξίσωση δικαιωμάτων μόνιμων και αναπληρωτών με τη θεσμοθέτηση όλων των απαραίτητων διατάξεων.
- Έκτακτη χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και όλων των έκτακτων αναγκών.
- Να μην εφαρμοστούν, να καταργηθούν η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η Τράπεζα Θεμάτων. Ούτε σκέψη για διενέργεια πανελλαδικών εξετάσεων τύπου PISA σε ΣΤ΄ Δημοτικού και Γ΄ Γυμνασίου.
- Στοχευμένα εκπαιδευτικά – παιδαγωγικά μέτρα με σκοπό την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας σε μαθησιακό και ψυχοκοινωνικό επίπεδο.
Σήμερα δεν μπορούμε να παρακολουθούμε με ουδετερότητα τα πολεμικά σφαγεία που δυναμώνουν στην Ουκρανία, ούτε να παίρνουμε θέση με τον έναν ή τον άλλο ληστή στην αρπαγή του πλούτου των λαών.
Δεν είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό να συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα, με τη ζωή μας να περνάει από σταγονόμετρο. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ως τετελεσμένο γεγονός την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, να παρακολουθούμε τις αντεργατικές ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη, να αντιμετωπίζουμε ως φυσιολογική εξέλιξη τη νομοθέτηση της ΕΓΣΣΕ με πρωθυπουργικά διαγγέλματα, να βλέπουμε τα εργατικά δικαιώματα να συρρικνώνονται.
Είναι ανάγκη σήμερα να δυναμώσει ο αγώνας στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, να δυναμώσει η αντεπίθεση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να ριζώσει η οργανωμένη εργατική απάντηση παντού!
Σήμερα χρειάζεται:
• Ένα εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα που θα αγωνίζεται και θα διεκδικεί σύγχρονους όρους εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, με διεύρυνση των κοινωνικών παροχών.
• Κίνημα ζωντανό που θα ξεπεράσει τις γραφειοκρατικές ηγεσίες και διαδικασίες. Με συνδικαλιστικές οργανώσεις που θα ενώνουν τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, θα υπερασπίζονται τις ζωντανές, συλλογικές διαδικασίες με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων, θα λειτουργούν με βάση αυτές. Σωματεία ανοιχτά και δημοκρατικά, να είναι πόλος έλξης για τους νέους εργαζόμενους και κάθε εργάτης να βλέπει στη δράση των σωματείων, τις διεκδικήσεις του, τις αγωνίες του, την αλληλεγγύη των συναδέλφων του.
• Κίνημα αντεπίθεσης και όχι της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού. Συνδικαλιστικές οργανώσεις ανεξάρτητες από τις δαγκάνες της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της, με ανοιχτό μέτωπο απέναντί τους.
• Κίνημα που θα πηγαίνει τον αγώνα ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας προϋποθέσεις προτάσσοντας συνολικά αιτήματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που αναδύονται με βάση την επιστήμη και την τεχνολογία.
• Κίνημα που θα βρίσκεται πλάι στους όπου Γης κατατρεγμένους, με γνήσια διεθνιστική αλληλεγγύη, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που φέρνουν αιματοκυλίσματα αμάχων, δημιουργούν φτώχεια, δυστυχία και προσφυγιά.
Στους ταξικούς αγώνες βρίσκεται η λύση! Με τους αγώνες μας να απορρίψουμε τον εργασιακό μεσαίωνα!
Οι αγώνες που προηγήθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας μάς τροφοδοτούν με νέα δύναμη, γίνονται σημαντικές παρακαταθήκες. Δείχνουν τον δρόμο της προοπτικής, ότι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην οργάνωση, στον αγώνα, στην αλληλεγγύη.
Οι σημαντικοί αγώνες σε μεγάλους χώρους δουλειάς, στην "Ε-FOOD", στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στα Πετρέλαια και στα Λιπάσματα της Καβάλας, οι αγώνες που αναπτύσσονται σε αρκετούς κλάδους για υπογραφές κλαδικών ΣΣΕ όπως η υπογραφή κλαδικών συμβάσεων στους Οικοδόμους και στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οι κινητοποιήσεις των υγειονομικών, κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη κινητοποίηση που έγινε, θέλουμε να γίνουν πείρα και δύναμη ώστε να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης, να αγκαλιάσουν περισσότερους κλάδους και χώρους δουλειάς, να συνενωθούν σε ένα μεγάλο ποτάμι διεκδίκησης, να μετρήσουμε νέες νίκες, να συμβάλουμε στη γενική ανάταση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.
Σ’ αυτούς τους αγώνες, οι εκπαιδευτικοί ήταν παρόντες! Όχι μόνο εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους σε άλλους εργαζόμενους και κλάδους. Αλλά καταφέραμε και πολλά με τους αγώνες μας αυτά τα χρόνια.
- Σταθήκαμε στο πλευρό των μαθητών μας με όλα τα μέσα μέσα στην πανδημία και ανεβάσαμε το κύρος του κλάδου. Κρατήσαμε όρθια τα σχολεία απέναντι στα ανύπαρκτα μέτρα της κυβέρνησης.
- Ακυρώσαμε στην πράξη την καταστολή και τις απαγορεύσεις, πετάξαμε στα σκουπίδια τον νόμο για τις διαδηλώσεις.
- Ακυρώσαμε ουσιαστικά τις εκλογές παρωδία για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, κάτι που αποτέλεσε παρακαταθήκη για όλο το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα.
- Επιβάλαμε τους μόνιμους διορισμούς, κερδίσαμε 3,5 μήνες άδεια ανατροφής για τους αναπληρωτές, επιπλέον άδεια για μακροχρόνιες ασθένειες κ.ά, όταν ο κλάδος ενώθηκε κάτω από τον στόχο της «μονιμοποίησης όλων των αναπληρωτών».
- Αφήσαμε στα χαρτιά την απαράδεκτη Υπουργική Απόφαση για αύξηση του ωραρίου των Νηπιαγωγών.
- Ακυρώσαμε την αντιπαιδαγωγική απόφαση να μπουν κάμερες στις τάξεις για τη ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος. Με τη συμμετοχή μας σε ποσοστό 95% στην απεργία – αποχή από την «αξιολόγηση», σταθήκαμε παλικαρίσια απέναντι στην κατηγοριοποίηση και την παραπέρα υποβάθμιση του σχολείου. Πάνω από 100χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί κατεβήκαμε στους δρόμους, στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική του ΥΠΑΙΘ. Κινητοποιήσεις που είχαν τη συμπαράσταση γονιών, μαθητών, εργαζόμενων από άλλους κλάδους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Σημαντική προϋπόθεση σε μια τέτοια πορεία είναι να κλείσουμε την πληγή που δημιουργεί στο σώμα των εργαζομένων ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι δυνάμεις που βρίσκονται στις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι ηγεσίες που θέλουν το κίνημα δεμένο με χειροπέδες, αιχμάλωτο στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.
Η αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των συνεδρίων μεγάλων Ομοσπονδιών εργαζομένων αλλά και της ίδιας της ΓΣΕΕ δεν ήταν για τον συσχετισμό και τις καρέκλες, αλλά για τον προσανατολισμό και τη στάση που πρέπει να έχουν τα συνδικάτα, από τον απεγκλωβισμό τους από την γραμμή της εργοδοσίας, την υιοθέτηση των αξιών της ανταγωνιστικότητας και του εταιρισμού, την απαλλαγή των συνδικάτων από τον θανάσιμο εναγκαλισμό κράτους και εργοδοτών.
Με το ΠΑΜΕ μπροστά για την αντεπίθεση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος
Το ΠΑΜΕ είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης! Είναι μια μεγάλη συσπείρωση εργατικών σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του το 1999 παλεύει ενάντια στην αδικία, στην εργοδοτική και κρατική καταστολή, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η δύναμη και το κύρος του ΠΑΜΕ βρίσκεται στην πρωτοπόρα δράση των σωματείων και των εργαζομένων στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς που γεννιέται η εκμετάλλευση. Δεν πηγάζει από συνδιαλλαγές με την εργοδοσία, ούτε από την ταύτιση πίσω από τη μία ή την άλλη κυβέρνηση που υπερασπίζονται το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Κόντρα σε όσους προκαταβάλλουν το τέλος των σωματείων, τον μετασχηματισμό τους σε ηλεκτρονικές λέσχες και την αντικατάσταση της ζωντανής συμμετοχής με ένα like, όλους όσοι έχουν προεξοφλήσει το τέλος της απεργίας ως μορφής πάλης, όσους επιχειρούν να μετατρέψουν τα σωματεία σε ουρά των κυβερνητικών εναλλαγών και την ανάθεση του αγώνα σε μελλοντικούς - κυβερνητικούς μεσσίες, είναι ανάγκη το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να συζητήσει συλλογικά και οργανωμένα, να αποφασίσει την απάντησή του.
Η διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέες αγωνιστικές δυνάμεις, με νέα συνδικάτα, είναι η απάντηση στην ένταση της επίθεσης, είναι η διέξοδος και η ελπίδα στις γραμμές των εργαζομένων, ο φόβος και το άγχος των εκμεταλλευτών μας».